چگونگی عبور از ظلمات آخرالزمان

بعد از مقدمه‌ی فوق باید عرض کنم؛ در راستای طرحِ صحیح اندیشه‌ی مهدویت، جهت عبور از ظلمات دوران آخرالزمان، باید یک «لا» و یک «إلاّ» در دستور کار قرار گیرد.

دلیلی دیگر بر وجود انسان کامل

از آن‌جایی‌که خداوند کمال مطلق و جامع جمیع کمالات است، اولین مخلوق او، مخلوقی است که در عین مخلوقیت، جامع همه‌ی کمالات و اسماء الهی می‌باشد و لذا اولین صادره از خداوند نمی‌شود ملائکه باشند، چون هرکدام از آن‌ها مظهر اسمی از اسماء الهی‌اند.

نقش عقل در فهم مقام امام

همان طور که در مورد خداشناسی، وقتی آلوده به خرافات می‌شویم که معرفت صحیحی نسبت به خدا نداشته باشیم و در آن صورت است که این فکر پیدا می‌شود که ای کاش خدا این‌جا بود تا موهایش را شانه می‌کردم ویا اُلاغش می‌آمد این علف‌ها را می‌خورد. در باره‌ی سایر معارف الهی هم وقتی گرفتار آسیب می‌شویم که بدون معرفتی صحیح آن‌ها را پذیرفته باشیم. 

جلسه‌ی چهارم، فرهنگ انتظار؛ حضور در تاریخ توحیدی

عنوان بحث؛ «فرهنگ انتظار و حضور در تاریخ توحیدی» است. پس از سلام و صلوات بر حضرت بقیةاللهg، بحث بنده شامل دو مقدمه و پنج موضوع و یک نتیجه است که امیدوارم از این طریق بتوانم عرض خود را خدمت عزیزان ارائه دهم و در انتها توانسته باشم تفاوت «بی‌تاریخی» و «تاریخ‌داشتن» یک ملت را تبیین نمایم تا روشن شود چگونه اندیشه‌ی انتظار، انسان را از بی‌تاریخی نجات می‌دهد و موجب گستردگی وجود او و نشاط و امیدی می‌شود که گویا انسان با همه‌ی اولیاء و انبیاء همتاریخ شده است.

معنى ولایت فقیه

عرض شد در مقام انتظار دو وجه باید مدّنظر باشد یکی ایمان به ولایت الهی از طریق امام عصر  و بهره‌مندشدن از برکات نظر مبارک آن حضرت بر فرد و جامعه، و دیگر شناخت ظلمات آخرالزّمان و شناخت ریشه‌ی اصلی ناکامی‌هایی که در اثر عدم حاکمیت امام معصوم در هر جامعه‌ای ظهور می‌کند.

شور بندگى

شور و شعف بندگى بهترین شور و شعفی است که انسان به‌دنبال آن است و مرکز اصلی آن شعف، قلب مبارک حضرت صاحب‌الأمرgمی‌باشد و به‌همین جهت رسیدن به آن شور فقط با اتصال به قلب آن حضرت امکان پذیر است.

عالم بى‌اُنسى

در مقام انتظار باید به هر دو وجهِ این مقام توجّه داشت و روى آن تأمّل و تدبّر کرد.

دل‌آگاهىِ پارسایانه

آن‌کس که به غیر حکومت خدا -که از طریق حاکمیت امام معصوم محقّق می‌شود- راضى است، حتماً از دل‌آگاهىِ پارسایانه محروم می‌شود و به القائات نفس امّاره‌ی خود گرفتار می‌گردد و هرگز به قرب الهی نایل نمی‌شود. چنین انسانی افق‌هاى حکومت معنوى و فرزانگى و آزادگى را نمى‏شناسد تا فضاى سینه‌ی خود را آماده‌ی ظهور آن موعود بزرگ کند.

انتظارِ ظهور، عامل ظهور

دل‌بستن به زندگى امروزین بین‏المللى، هم زندگی را آشفته مى‏کند و هم دورى از حقّ و غفلت از خود را عمیق‌تر می‌گرداند. در حالى‌که حضور در فرهنگ انتظار در چنین شرایطی شدیداً نجات‌بخش است، چه رسد به پایان انتظار و ظهور منتظَر. 

غیب‌زدایى و ظلمات آخرالزّمان

در پرتو ولایت مطلقه‌ی امام، قلب مردان خدا در اتّحاد و یگانگى با همدیگر قرار مى‏گیرد. ما امروز نمى‏دانیم که چقدر از مقام اتّحادِ قلب‏ها دور هستیم، همچنان‌که نمی‌دانیم یگانگى و نزدیکىِ قلب‏ها چقدر نجات دهنده است، به‌همین جهت تمام توجّه خود را به‌ مقام ظهور ولایت مطلقه متمرکز نمی‌کنیم.