تجربه‌ی سال‌های متمادی به ما نشان داد که از طریق معرفت نفس، نسل جوان با سرعت بیشتر و با شوق فراوان وارد مباحث الهیات می‌شوند. همین استقبال موجب شد تا شرحی که استاد طاهرزاده طی ده جلسه بر کتاب «ده نکته از معرفت نفس» داده بودند از نوار پیاده و پس از ویرایش و تکمیل و تعمیق توسط استاد، تحت عنوان «خویشتن پنهان» در اختیار عزیزان قرار گیرد.
جایگاه معرفت نفس در ارتباط با واقعیت
1- وقتی پذیرفتیم که گوش‌ها و زبان‌ها منتظر گفت تازه‌ای است – اما نه تازه‌ای بریده از حکمت گذشته – روش « معرفت هستی از طریق معرفت نفس » یکی از آن زبان‌هاست که می‌خواهد هرکس به خودش نظر کند ولی خودی عاری از همه چیز، حتی عاری از بدن و زمان و مکان، تا جایی که انسان از سر حیرت و تعجب بگوید:
وه، چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم کی بدانـم مـرا چنـان که منـم
و در این حال از اصالت دادن به «ماهیات» عبور کرده و با «وجود» روبه‌رو می‌شود، یعنی متوجه می‌شود که خودش فقط هست، بدون آنکه نظر بر چیستی یا ماهیت خود داشته باشد و این اولین قدم ارتباط با معلوم زنده است و نه معلوم مرده.
از آن‌جایی که دوران جوانی، جدّی‌ترین دوران زندگی هر انسانی است و
جوانان باید در دوران جوانی با ابعاد جدّیِ زندگی روبه‌رو شوند، و با توجه به این‌که
«تربیت باید گرم و جدّی» باشد و نه سطحی و غیر جذاب، این انتشارات تصمیم گرفت
مباحثی را که استادطاهرزاده با جوانان در میان گذارده‌اند، طی چند کتاب منتشر
نماید تا: اولاً: نسل جوان جامعة ما به بهانة این‌که باید به جوانان سخت‌گیری نکرد، از
معارف حقیقی و جدّی محروم نماند. ثانیاً: روشن شود که می‌توان با جوانان، معارف جدّی را با زبان روان مطرح کرد
و روح جوانان را در جهتی عمیق سیر داد.
به عنوان مقدمه چه بگویم؟ نمی‌دانم چه شد که دوستان عزیز و دلسوز- که نگران سرگشتگی جوانان هم‌سن و سال خود هستند- به سلسله بحث‌های «آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین» دل بستند، آستین همت بالا زدند و با تلاش طاقت‌فرسا، مباحث را از نوار پیاده کردند و پس از تصحیح و تایپ و غلط‌‌‌‌‌گیری و هزار و یک کار پرزحمت دیگر- که باید انجام داد تا یک نوشته به صحنه آید!- حالا از من خواسته‌اند تا مقدمه‌ای بر آن بنویسم. همین‌قدر می‌توانم بگویم که مقدمه‌‌ی من، توجّه به همان انگیزه‌ای است که موجب شد این جوانان عزیزِ از خود گذشته، احساس کنند که باید صدای شیوای جانشان را به طریقی به گوش خود برسانند، و این سخنان را وسیله‌ای برای چنین کاری تشخیص دادند.
در گذشت عالم روحانی "آیت الله حاج مرتضی علوی" را به عموم مردم خوانسار
تسلیت عرض می کنم.
نخستـین گـام در میدان عرفان |
«طلب» باشد، طلب ای طالب آن |
بـه منـزلـگاه دوم عــشق بـایـد |
که تا یابی نشان از مهر جانان |
به منزلگاه سوم«معرفت» هست |
که با آن پی‌بری بر راز پنهان |
به منزلگاه چهارم بی‌نیازی است |
که « استغنا »ی جان‌یابی به راه دوران |
به منزلگاه پنجم نور «توحـید» |
بتابد بر دلت از عالم جان |
به منزلگاه ششم « حیرت» آید |
نصیب دل که گردد عقل حیران |
به‌حیرت‌چون‌فتادی‌زین‌ره‌ی‌شوق |
«فنا» گردی و گردی عین جانان |
«رفیعا» پیر عرفان در حقیقت |
به جانان راه بنماید بدینسان |
بود این هفت وادی پیش پایت |
اگر خواهی که ره‌یابی به پایان |
رفیع
باسمه تعالی
در این نکته هیچ شکی نیست که کربلا تابلوی کاملی از زندگی دینی است تا انسان در هیچ شرایط و موانعی از سیر به سوی خدا باز نماند و از همه سخت‌تر شرایط و موانعی است که امویان در مقابل مسلمانان قرار دادند که عملاً در آن شرایط از اسلام جز قالبی باقی نمی‌ماند و تمام ارزش‌های الهی در ذیل ارزش‌های جاهلیت به حجاب می‌رفت و سبّ حضرت علیu که نمونه‌ی کاملی از یک انسان معنوی بود، حکایتی است از روح کلی حاکمیت امویان که بناست به اسم اسلام بر مسلمانان حکومت کنند. در نظر بگیرید اگر حکومتِ حزب اموی ادامه می‌یافت و نقشه‌های معاویه به‌بار می‌نشست از اسلام چه چیزی باقی می ماند؟ مؤلف محترم سعی نموده با شواهد تاریخی جایگاه امویان را در تاریخ اسلام نشان دهد و روشن کند نهضت کربلا متوجه دفع خطر امویان از اسلام بود تا جهان اسلام را - اعم از شیعه و سنی- از فتنه‌ی آن حزب آزاد نماید و با چنین توجهی به نهضت حضرت امام حسین(ع)،روح و رویه‌ای را کالبد شکافی می‌کند که همواره اسلام حقیقی را نشانه می‌رود و خواسته یا ناخواسته زمینه‌ی ضد ارزش‌شدن ارزش‌های حقیقی را پدید می‌آورد.
کربلا را می کشیدم
یک بیابان سرخ لاله
نینوا را می کشیدم
دشتی از گل های پرپر
نقشی از حلقوم و خنجر
نقشی از عباس حیدر
اشکی از طفلان زینب
منظر نور هدایت
کربلا را می کشیدم.
