وعده‌گاه مؤمنینِ صاحب بصیرت، در سیر باطنی و جهان درون، قلب امام زمانg می‌باشد و در جهان بیرون و سیر آفاقی، نظردوختن به ظهور مبارک آن حضرت. مؤمنینِ صاحب بصیرت فقط به این دو وعده دل‌خوشند و به این دو وعده نظر دارند. تا از یک طرف در باطن خود بتوانند با جانِ جان عالم مأنوس باشند و از طرف دیگر امیدوارند تا هر لحظه در آفاقِ عالم، خورشید وجود او طلوع نماید و سراسر عالم الهی شود. آن زمانی‌که امام زمانg در عالم ظهور‌کنند همه‌ی آرزوهای متعالی بشر به فعلیت می‌رسد و لذا همه‌ی دل‌های آگاه به حقیقت به آن زمان نظر دوخته‌اند. در روایت از حضرت صادقu داریم: «إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا یَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِیَ فِیهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّه» چون قائم قیام کند هیچ زمینی نمی‌ماند مگر آن‌که صدای شهادت به یگانگی خدا و رسالت رسول خداf از آن بلند است.[1]
مؤمنینِ با بصیرت نه‌تنها وعده‌گاه خود را در قلب امام قرار داده‌اند بلکه همواره خود را در قلب امام ارزیابى مىکنند و به اندازهاى که هر کس در قلب امام ارزش دارد ارزشمند و قابل آن است که با او یگانه شود.
- ۹۰/۰۹/۲۴